Stoppen met alcohol: mijn persoonlijke verhaal na 20 jaar drinken.
Deel 1, open en eerlijk verteld.
Na twintig jaar leven met alcohol heb ik eindelijk de knop omgezet. Mijn dubbele leven mag stoppen.
Precies één jaar en vier maanden geleden zei ik voorgoed gedag tegen alcohol — en vandaag mag ik met trots zeggen dat ik vrij ben.
Het is een lange weg geweest. Een strijd, een battlefield, vol schaamte, katers, verdriet en vermoeidheid. Maar nu kan ik mezelf weer aankijken. Ik heb mijn vrijheid terug.
De eerste jaren: onschuldig plezier
Als jong meisje merkte ik dat ik, met een drankje op, stoerder was en meer durfde, zoals dansen. Eén wijntje en ik voelde me losser, vrolijker en spontaner. Al snel werd dat ene wijntje er meerdere en voordat ik het wist, eindigde elke stapavond in te veel drank.
Toen we begonnen met drinken was het nog bessenjenever en apfelkorn. Als ik nu aan die smaak denk, hahahaha, vreselijk, maar de bessen vloeiden rijkelijk. Uitgaan en drinken werden vaste prik.
Op mijn 24e ben ik weer gaan studeren en begon mijn studietijd opnieuw, een periode waarin het heel normaal was om op elk moment te drinken. Een kater was grappig, iets waar we om lachten als we de volgende dag brak op werk of school verschenen.
Liefde, wijn en een gewoonte die bleef
Ik leerde mijn man kennen op iets latere leeftijd; we waren 28 en 29 jaar. Al snel ontdekten we dat we dezelfde “hobby” hadden: wijn drinken in mijn roze keukentje.
Samen konden we dat als geen ander. Avonden drinken, praten en eten — het hoorde bij ons.
In het begin van een relatie is dat nog onschuldig. Niemand merkt iets. Tot het een gewoonte wordt.
Het begon niet meteen met elke dag drinken, maar het was wel vaak feest in ons huis.
We woonden in zo’n gaaf Haags appartement, kingdom ten top, met een dakterras en grote hoge kamers. Eén fles per persoon werd een rustige avond. Drie flessen per avond waren geen uitzondering.
In de zon, op het terras, thuis in de tuin… de zon alleen al was een trigger om een fles open te trekken. Als ik het zo opschrijf voel ik schaamte opkomen, maar ik wil mijn verhaal eerlijk vertellen zodat je kunt lezen hoe alcohol erin sluipt, ook bij normale mensen.
Het dubbele leven
Ondertussen werkte ik als docent en later startte ik mijn eigen bedrijf als orthomoleculair huidtherapeut. En dat maakte het zo dubbel: ik wist alles over gezondheid en over wat alcohol met je lichaam doet, en toch dronk ik elke dag.
Samen kregen we drie kinderen en natuurlijk was ik tijdens mijn zwangerschappen gestopt met drinken. Vanaf het moment dat ik zwanger was, geen druppel meer voor mij. Dit ging toen heel makkelijk.
Toen ons derde kindje werd geboren, begon het besef te groeien: dit kan ik niet meer. Ik was kapot.
Drie kinderen in vier jaar is toch wel een aanslag geweest, en ik dronk deze vermoeidheid weg. Achteraf had ik veel eerder aan de bel moeten trekken, maar dat is altijd makkelijker praten achteraf.
Ik deed stoppogingen, maar verder dan twee weken kwam ik niet. Samen verslaafd zijn is lastig — als één van ons overstag ging, ging de ander mee.
We hebben hulp gezocht via de huisarts en samen een extern traject gevolgd. Dat hielp en we zijn anderhalf jaar alcoholvrij geweest. Terugkijkend was het wel een raar anderhalf jaar, alsof we wat verstompt waren.
Ergens begon het weer te kriebelen en in de zomer op de camping namen we weer een wijntje. Eerst mega vies, maar drie maanden later zaten we weer precies waar we begonnen waren, misschien zelfs dieper.
Emigreren naar Spanje – en de harde realiteit
Twee jaar geleden verhuisden we naar Spanje. Een nieuw begin.
We wilden rust, zon en een ander leven, maar wat ik me toen niet goed realiseerde, was dat de alcohol gewoon met ons mee verhuisde.
In het begin hebben we een toptijd gehad. We dronken te veel wijn, hadden veel lol en genoten van het leven. Het voelde als vakantie.
Maar het leven wordt ook daar weer normaal, met werk en school.
En daar hoort eigenlijk geen alcohol bij.
En toen kwam het moment dat ik op was.
Ik kon niet meer tegen de katers, de vermoeidheid en de schaamte.
Ik keek mezelf aan in de spiegel en zag verdriet. Het leven is te mooi voor dit, dacht ik. Dit mag ik mezelf niet meer aandoen.
Op 6 september 2024 heb ik voorgoed afscheid genomen van alcohol.
Een jaar later: trots en helderheid
Vandaag, ruim één jaar en vier maanden later, kijk ik met trots terug.
Deze zomer was pittig — terrasjes, vakanties, overal wijn en bier om me heen — maar ik heb niet gedronken.
Mijn gevoel is sterker dan ooit: nooit meer alcohol, geen druppel meer.
Ik wil het goede voorbeeld geven aan onze drie kinderen. Ze begrijpen nu wat alcohol is en bij ons thuis geldt: voor mama en papa alcoholvrij.
Dat is de standaard geworden. Er komt ook geen alcohol meer in huis voor visite.
Villa Adela is alcoholvrij.
Wat is er anders deze keer?
Mijn mindset.
Ik ben gaan werken aan mijn gedachten en aan de invloed die ze hebben. Ik richt me op de toekomst en niet meer op gisteren.
Ik ben niet op de wereld gekomen om verdrietig rond te lopen door de alcohol van gisteren. Dat besef gaf me kracht.
Ik weet nu zeker: dit is mijn pad. Mijn toekomst is alcoholvrij.
Wat ik heb gewonnen
De voordelen van niet drinken zijn zó groot.
- Elke dag wakker worden zonder schuldgevoel.
- Geen schaamte meer als ik mensen tegenkom.
- Vrij zijn — niet meer nadenken of er genoeg wijn in huis is.
- ’s Avonds kunnen autorijden, wat in Spanje heerlijk is.
- En… de ochtenden. Ik ben een echt ochtendmens geworden. De sfeer, het licht, de stilte — het is magisch.
Wat ik soms mis – en wat ik juist niet mis
Wat ik soms mis? De roes van de eerste paar wijntjes. Het samen kletsen met een glas in de hand. De avonden kletsen of uren series kijken. Ik weet nu dat het roesje er maar heel even is; alleen de eerste twee wijntjes geven die roes, de volgende wijntjes laten dat gevoel weer verdwijnen.
Wat ik níet mis? De katers. De vermoeidheid. Het wachten tot het weer “einde middag” is zodat je weer mag drinken. Het elke dag ermee bezig zijn. Het dubbelleven leiden, lachen onder de mensen maar je diep ongelukkig voelen. Daar wil ik nooit meer naar terug.
Wat ik doe als het moeilijk is
Als ik het even zwaar heb, zeg ik het hardop tegen mijn man. Even hem als praatpaal gebruiken en na twee zinnen kan het gevoel al weg zijn.
Ik ga sporten — dat is mijn uitlaatklep. Muziek aan en gaan.
Of schrijven. Schrijven heeft me enorm geholpen en helpt me nog steeds om mijn gedachten recht te zetten.
En ik denk aan de gevolgen, aan die ochtenden vol spijt. Ik weet: als ik nu toegeef, zitten we over drie maanden weer in hetzelfde schuitje. Dat mag niet meer gebeuren — niet voor mij, niet voor ons en niet voor onze kinderen.
Een nieuw hoofdstuk: Mevrouwtje Nuchter
Ik wil omarmen waar ik nu sta. Daarom heb ik mijn bedrijf een nieuwe richting gegeven.
Onder de naam @mevrouwtje_nuchter wil ik vrouwen helpen die net als ik in een dubbelleven zitten — die willen stoppen, gezonder willen leven en beter voor zichzelf willen zorgen.
Met mijn ervaring en achtergrond heb ik een heel boekwerk aan kennis om over te brengen. Ik voel vanuit mijn tenen de noodzaak.
Ik weet dat er zoveel vrouwen als mij rondlopen met hetzelfde probleem.
En samen mogen we een nieuw hoofdstuk gaan schrijven.
In januari start de eerste groep vrouwen met het programma Nuchter Leven.
Mijn boodschap aan jou
Ik weet hoe zwaar het is. Alcohol kan je leven beheersen.
Maar geloof me: het leven is zóveel mooier zonder.
Je voelt meer, je geniet intenser, je hart stroomt weer over en je krijgt energie.
Is het soms saai? Ja, soms wel. En dat mag. Ga dan gewoon lekker vroeg naar bed — je zult zó blij zijn als je de volgende ochtend fris en helder wakker wordt.
Het dagelijks leven, een nuchter leven, is zoveel puurder zonder alcohol.
Ik wens je heel veel succes, en ook plezier, met het drinken van géén alcohol.
Als dit verhaal iets in jou raakt,
dan ben je welkom bij Mevrouwtje Nuchter.
→ Meld je aan voor de Wachtlijst Nuchter leven
Liefs Els
